Od Haku CD Maxa "Ścieżki losu"

Poprzednie opowiadanie

Dlaczego większość chowańców czuje do bogów taki respekt? Rozumiem, mają nas szanować... ale bez przesady. To trochę... męczące. Spojrzałem na jego wystraszoną twarz i westchnąłem.
- Za co przepraszasz? - zapytałem. Skoro to robi, może jest jakiś powód? Ja nic nie wiem, a może nie pamiętam? To raczej nie możliwe.
- No za wszystko – wziął powietrze do płuc. - Że na ciebie wpadłem, nie dałem spokoju, za brak szacunku... - zaczął wymieniać. Ponownie westchnąłem i położyłem mu dłoń na ramieniu. Zamilkł.
- Przepraszasz za coś niegodnego uwagi, a potem nie będziesz miał odwagi, by to zrobić za poważniejszy problem – powiedziałem patrząc przed siebie. Nie odpowiedział, a ja zdjąłem z niego swoją rękę. Zapanowała cisza, którą przerwałem, przypominając sobie o jego pytaniu i jednocześnie karcąc za to, że mogłem o nim zapomnieć.
- I tak, jestem bogiem. Dokładniej, to patronem wędrowców – zatrzymaliśmy się przed niewielkim budynkiem, siadając na wolne miejsca przy ladzie.
- Patron, a bóg czymś się różni? - zapytał z lekka zdziwiony. Zamówiliśmy obydwoje ramen.
- Nie – zaprzeczyłem. - Ale nie mogę określać się mianem boga, jeśli nie mam wystarczająco wierzących. Według mnie, ten tytuł przypada bardziej doświadczonym – wytłumaczyłem. Nie zbyt lubiłem tę sprawę wyjaśniać.
- To jest jakaś zasada? - pokręciłem głową.
Poczekaliśmy chwilę w ciszy, aż w końcu oboje dostaliśmy nasze zamówienie. Każdy z nas zapłacił za siebie, chociaż Max zaproponował zapłatę za mnie, jako rekompensatę za tamten wypadek. Ja oczywiście odmówiłem od razu podając monety kucharzowi. Wziąłem miskę do ręki i zacząłem jeść; często w ten sposób wyróżniałem się od innych. Wydawałem się wtedy niechlujem – w końcu powinno się jeść na stole, a nie w powietrzu. Ale w ten sposób byłem bardziej pewny, że się nie ubrudzę.
- Ty jesteś chowańcem, czy bronią? - zapytałem po chwili.

<Max?>