Od Victori CD Tarou "Dzieci i Toru głosu nie mają"

Poprzednie opowiadanie

Kto tu jest bezczelnym dzieciakiem? Ja nie wchodzę do czyjegoś domu bez zaproszenia ani nie prawie mu morałów.
Umarłam przypadkiem, doskonale o tym wiem i podjęłam decyzję, że będę pomagać, ale najpierw muszę się nacieszyć kilkoma rzeczami tutaj. Byłam już na ziemi, lubię dowcipy, więc nic nie stało mi na drodze, aby podrażnić zwierzęta ludzi i obudzić resztę domowników. Zawsze śmieszyły mnie takie żarty.
Westchnęłam ciężko i przetarłam twarz dłonią. Skubany ma coś w tych oczach, ale nie dam się tak łatwo podejść. Nie mam zamiaru zostać jego chowańcem, bo on tak chce. Cóż, musi się trochę za mną nabiegać.
Patrząc na białe ściany i ciemne meble zdaje sobie sprawę, że ten pożal się boże, bożek zostawił u mnie swój parasol, który psuje mi moją harmonię w domu, jest zbyt kolorowy.
Biorąc badyl w rękę, przemieniam się i zaczynam szukać Toru. Po niedługim czasie odnajduję łazęgę na środku moczar. Eh, wygląda tak (nie) uroczo, jak się gubi w moim świecie.
Cholera Vici, o czym ty zaczynasz myśleć?
Wracam do formy człowieka i wychodzę z pobliskich krzaków, patrząc na tego półgłówka, który szykuje się do walki.
- Plecy prosto, oprzyj się bardziej na lewej stronie, bo tracisz równowagę, co jest twoim częstym błędem i bez problemu mogę zrobić tak - w tej chwili popchnęłam go końcówką parasola i zobaczyłam, jak upada w błoto, przez co musiałam zareagować cichym śmiechem.
Mężczyzna patrzył na mnie zdziwiony, nie wiedząc, co się właściwie wydarzyło.
Wyciągnęłam w jego stronę pomocną dłoń, którą złapał, ale ja ją od razu puściłam i wylądował ponownie w błocie.
- Jeszcze raz nazwiesz mnie bachorem, bądź dzieciakiem, to ci tego nie daruje, wcale nie jestem taka młoda, mam dwadzieścia trzy lata! - krzyknęłam z lekkim oburzeniem i pomogłam mu wstać - będziesz pachniał różami i bzem, polecam nie pakować się więcej w błoto..
będziesz pachniał różami i bzem, polecam nie pakować się więcej w błoto..
- Zapamiętam to sobie - wystawił rękę w oczekiwaniu na swoją zgubę.
Podałam mu ten kolorowy badyl, ale on mnie za niego pociągnął i żeby nie upaść w błoto, bo nie mam zamiaru szorować się po tym trzy dni, złapałam się go.
- Jesteś wredny.. - warknęłam pod nosem, chcąc wrócić do pozycji stojącej.
- I Vice Versa - zaśmiał się.
Odrywając się od niego, zobaczyłam, że zniszczyłam właśnie kolejną bluzkę.
- Przez ciebie straciłam dzisiaj dwie koszulki. Nie mam zamiaru latać po mieście, jak zostaliśmy stworzeni, a teraz się nie opieraj i chodź - zaciągnęłam go ponownie do domu.
- Jeśli chcesz już porozmawiać na spokojnie, to masz tutaj rzeczy.. są one po poprzednim właścicielu, ale nie były jeszcze otwierane, więc idź się przebrać.. - rzuciłam w niego parą czarnych jeansów i białą koszulką, z napisem "Jestem Bogiem" i wepchnęłam do łazienki.
***
Gdy on bawił się w przebieranki, ja zrobiłam to samo, tyle że, skończyły mnie się moje ulubione koszulki, więc nie miałam wyboru i ubrałam pierwszą lepszą z brzegu, która była koloru czerwonego.
Zdążyłam wciągnąć na siebie jeansy, kiedy usłyszałam otwierające się drzwi.
Gdy ten wyszedł, postanowiłam wrzucić moje rzeczy do kosza na pranie.
- Siadaj, gdzie tylko chcesz.. - rzekłam i usiadłam na mym ulubionym miejscu. On za to usiadł naprzeciwko mnie. Dzielił nas tylko mały stolik.
- Nie wyzywasz mnie od dzieciaków, ten deszcz ma w końcu zniknąć i jesteśmy kwita, okey?
- Ludzie potrzebują deszczu, gdyż jest susza.
- To przekaż im to jakoś, że ma padać tylko w poniedziałki.. bo ich nienawidzę i nie wychodzę wtedy z domu.
- Nie da się tak.
- Wszystko się da, tylko trzeba chcieć.
- Dorzuć jeszcze środę i czwartek do puli dni z deszczem.
- Dobra niech ci będzie, ale w czwartki tylko od rana.. do szesnastej - powiedziałam, patrząc uważnie na niego, ale zobaczyłam, że jego wzrok powoli zjeżdża coraz niżej. - Ej, wieża do Toru, nie gap się tak, bo oślepniesz!
- Bardzo śmieszne Victorio..
- Nie jes... zaraz skąd wiesz jak mam na imię?
- Jest napisane na twoim instrumencie.
- Cholera.. nie jestem Victoria, mów Vici, ewentualnie Black.
Rozmawiałam z nim przez dłuższą chwilę, która trwała chyba wieki, bo zrobiło się już ciemno..
- Ja już nie wychodzę, za dużo tu wszystkiego biega, tobie też nie radzę, chyba że umiesz się bronić przed stadami.
Mężczyzna spojrzał się na mnie z politowaniem.
- Nie wyjdę i nie odprowadzę cię, nie masz na co liczyć. Jak chcesz, to odstąpię ci łóżko, ja wyśpię się na kanapie.
- Śnisz, ja pójdę na kanapę.
- Jak chcesz być prosty, to nie radzę, ona ma metr pięćdziesiąt. Łóżko mam spore, więc się zmieścisz..
- Niech ci będzie.
No w końcu, ktoś mnie tutaj posłuchał!
Zabrałam tylko swój kocyk z łóżka i udałam się do miejsca, gdzie znajdowała się kanapa, która była obita białym materiałem. Tak, w tym pomieszczeniu jest odwrotnie. Białe meble, czarne ściany.
Ułożyłam się w miarę wygodnie na kanapie mniejszej ode mnie. Nim policzyłam Akumy biegające mi przed oczyma, spałam.
Nie mam bladego pojęcia, która to mogła być godzina, ale poczułam na swojej talii dłonie, a następnie czułam, że nie leżę już na twardej kanapie. Oj Toru, szykuj się na ochrzan, gdy wstanę, bo na razie to nie chce mi się nawet otworzyć oka.

851 słów